De reisdag naar Boston

Na een uurtje wachten bij de gate werden we onderworpen aan een strenge ondervraging met vragen als: Heb je niets aangenomen van een buurman die ruzie heeft met zijn ex en waarvan een van zijn kinderen jarig is terwijl hij niet mag reizen? Na deze vragen met NEE! te hebben beantwoord, konden we na een bodyscan en aanvullende fouillering aan boord gaan.

Het vliegtuig waarmee we vlogen.

En toen begon de dag pas echt: we hadden een lange vlucht van 5730 km naar Boston Airport voor de boeg. Aan boord had gelukkig iedereen zijn eigen scherm en was de keuze aan films reuze. Het leukste was nog dat we Trivia tegen elkaar en andere reizigers konden spelen. Natuurlijk was er telkens een winnaar van A-Eskwadraat.. Maar stiekem was het leukste nog wel om iedere keer dat Rob S. vliegangstachtig gedrag vertoonde, hem te bewerken met de Deltakussentjes. Na een zachte landing was het 8 uur later, 22:00 Nederlandse tijd, geland in Boston. Daarna moesten we alweer door een douanepost, waar al je vingers gescand werden en er soms grappige gespreken waren. Zo vertelde Cindy:

Douanebeambte: “Wat kom je hier doen?”

Cindy: “Ik ben op studiereis met onze studievereniging. We gaan universiteiten bezoeken en ook het culturele aspect zal belicht worden.”

Douanebeambte: “Dus je komt hier om te feesten?”

Cindy: “Hmm, ja!”

Douanebeambte: “Er zijn betere manieren om je geld te verspillen.”

Na deze laatste hobbel te hebben genomen waren de dan eindelijk in THE USA!

Maar helaas was onze reis nog niet afgelopen, want we moesten nog in de bus en dan nog eens 45 minuten met de metro. Uiteindelijk kwamen we om 19:00 lokale tijd (1:00 Nederlandse tijd) aan bij ons hostel: The Farrington Inn. Het bleek dat er in het hostel eigenlijk alleen tweepersoonsbedden waren. Daarom kwamen Michelle en Rick met de volgende quotes:

Michelle: “Ik slaap liever met een meisje in bed!”

Rick: “Ik ook!”

Het hostel is in de stijl van de jaren 60, maar toch enigzins vervallen. Gelukkig is wel alles schoon en ligt het van de drukke weg af dus een goede nachtrust zit er zeker in.

Na eventjes de tassen in het hostel te hebben gedropt, gingen we onder leiding van Casper de buurt verkennen. Hij liet ons zien waar we boodschappen konden doen en het viel op dat we tijdens onze korte wandeling wel 5 kappers tegenkwamen. (Kan een van jullie ons vertellen waarom het er zoveel zijn?)

Het straatbeeld is wel wat anders dan in Nederland. De wegen in de buurt van ons hostel zijn breed, veelbaans en er rijden heel veel (dikke) auto’s. Er zijn bijna geen fietsers en de fietsers die er zijn hebben een helm op. In andere delen van Boston is het vergelijkbaarder met Nederland, maar in onze omgeving is alles heel ruim opgezet: langs de weg zijn opvallend veel grote winkels, meestal met eten (Dunkin’ Donuts op elke straathoek) of met (tweedehands) auto’s. Op straat ruik je, als je erop let, continu de geur van frituur of van benzine.

Na de korte rondleiding hadden we de gelegenheid om nog even boodschappen te doen, want we hadden allemaal voor het laatst in het vliegtuig wat gegeten – om een uurtje of 15:00, lokale tijd.

Als afsluiting van de dag nodigde de reiscommissie ons uit om mee uit eten te gaan bij een echte Amerikaanse Pizzaria. Hier hadden we een charmante serveerder genaamd Steve, die ons veel te grote cola’s gaf en overheerlijke pizza’s. Iedereen was inmiddels zo moe en had nog maar weinig trek zodat veel borden niet leeg geraakten. Gelukkig was er voor iedereen die dat wou een echte Doggy Bag.

Na een korte wandeling terug naar het hostel en het schrijven van dit verhaaltje is het inmiddels alweer zaterdag (lokale tijd). Dus jullie staan alweer bijna op en dan lezen jullie natuurlijk meteen onze blog.

Aangezien veel mensen geen zin hebben om dit allemaal te lezen, volgt hier de samenvatting: Het was een lange dag met veel wachten maar wel gezellig en we hebben superveel zin in de rest van de reis!

Groetjes vanuit zonnig Boston!
Gijs, Alexander en Jeemijn