Dag 14+15: Going home!

Als je dit leest zijn we alweer terug, maar toch kan een verslag van de laatste dag(en) niet ontbreken. De laatste dag bestond vooral uit inpakken, wachten en natuurlijk reizen, maar was toch ook de moeite waard. Vanaf 12 uur ‘s nachts New Yorkse tijd…

Afsluitend feestje

De laatste avond in Amerika was nog een wilde. Omdat ná middernacht onze metrokaart niet meer geldig was, was (bijna?) iedereen vóór die tijd naar het hostel teruggekeerd. Stipt om 12 uur schalde “Er is er één jarig” door de common area van het hostel, ter gelegenheid van de verjaardag van Maaike.  Daarna vloeide er nog een hoop bier, wodka en zoete alcoholica. De muziek stond hard, zodat de nachtwaker van het hostel volkomen terecht kwam klagen,  al had dit nauwelijks effect. Ondertussen werd in de bovenste kamer gebackupt. Rond twee uur lag iedereen toch weer in bed, want er kwam een lange dag aan.

Opstaan en inpakken

Na een wilde laatste avond was het dan echt tijd om in te pakken. Er hoefde pas om kwart voor twaalf te worden verzameld, maar wel met ingepakte bagage, dus iedereen zocht zijn eigen tijd om op te staan, te douchen en/of te ontbijten. Velen gingen nog even op stap: hardlopen of wandelen in Central Park of nog even shoppen in Harlem, anderen sliepen nog even uit.

De meeste reisdeelnemers hadden meer bagage dan op de heenweg: er was lustig souvenirs geshopt, vooral I♥NY-spulletjes waren erg populair. Toch lukte het iedereen de koffer weer dicht te krijgen, al werden er nog wel wat spullen uitgewisseld die verkeerde dimensies hadden (te lang, te breed, etcetera).

Ook kwam er deze morgen een “By The Way…” uit, synchroon in Utrecht en New York, welke hier te vinden is. De “By The Way…” is normaal het introblaadje, maar kwam ook uit tijdens het Lustrum en nu eenmalig tijdens de reis, mede vanwege de verjaardag van één der redactieleden.

Van het hostel naar het vliegtuig

Iets voor twaalven stond iedereen buiten voor het hostel, bepakt en bezakt. We moesten eerst nog van 113th Street naar 125th Street lopen, omdat daar een rechtstreekse expressmetro A vertrok. Zo liepen we en passant nog langs het legendarische Apollo Theater, waar grote namen als Duke Ellington en Charlie Parker werden gevestigd, maar daar hadden weinigen nog oog voor. Hoewel er vandaag toch kon worden uitgeslapen waren velen toch ook wel op na twee weken studiereis.

De metro reed in bijna een uur vrijwel de volledige lengte van Manhattan en de breedte van Brooklyn af naar Howard Beach JFK Airport. Van daar namen we de airtrain naar Terminal 4. Het inchecken ging makkelijk en redelijk snel: hoewel JFK Airport één van de grootste op de wereld is, liggen de terminals een stukje uit elkaar en was het makkelijk te vinden vanaf de airtrainhalte. Alle koffers werden goedgekeurd, iedereen had zijn of haar paspoort nog en ook onze handbagage leidde niet tot problemen.

Vlak achter de laatste controle lag onze terminal B24. We hadden nog drie uur, en in die tijd werden véééél te dure broodjes en pizza’s gekocht, spelletjes gespeeld, gepraat, uitgerust en dagverslagen geschreven. De uitslag van de Lower Manhattan Game werd nog bekend gemaakt: het team genaamd Zitchflag mocht met de eer strijken en de leden kregen elk een pen.

Toen we eindelijk het vliegtuig in mochten, was het al bijna donker. Dafne mocht in eerste instantie niet het vliegtuig in, omdat ze er volgens de gegevens al in zou zitten: er bleken twee boardingkaarten te zijn verwisseld, maar gelukkig werd dat snel rechtgezet.

Vlucht

Tussen vertrek van de gate tot het opstijgen zat veel tijd, doordat we moesten wachten op het vrijkomen van de gewenste baan. Toen het eindelijk zover was konden we nog een laatste keer uitkijken over New York, dat was veranderd in een zee van lichtjes.

Ons vliegtuig was er één van KLM, dus de stewardessen en de piloot spraken gewoon Nederlands. Heerlijk. Ook waren er Nederlandse kranten, en in het entertainmentpakket horende bij de schermpjes voor ons zat onder andere een aflevering van How I Met Your Mother, een tv-serie die zeer populair was tijdens de reis en zich afspeelt in New York. Velen gingen nog slapen of deden daar een poging toe.

Aankomst

Na een vlucht van 8 uur plus 5 uur tijdverschil landden we op Schiphol. Daar werden we opgewacht door een heus welkomstcomité van achterblijvers, en voor sommigen vriendjes en vriendinnetjes. Er gingen nog wat mensen koffie drinken, maar uiteindelijk moesten we allemaal naar huis, met vele fijne herinneringen en een vervelende jetlag.

Maarten van Duren en Sjoerd Boersma

 

Liedje van de dag

Op de wijs van “(Theme from) New York, New York” van Liza Minelli, doch vooral bekend van Frank Sinatra:

Quick put on your shoes

We’re leaving today

We used to be a part of it

New York, New York

 

With our souvenirs

And good memories

We’ll fly to Amsterdam

New York, New York

 

One week we woke up in the city

That never sleeps

And felt like king on the hill

Just for one week

Geplaatst in Daily Report, New York | Een reactie plaatsen

Dag 13 – 23 maart

Vandaag zijn we gesplitst in drie groepen: natuurkunde, wiskunde en informatica/informatiekunde.

Natuurkunde

Natuurkunde moest heel vroeg opstaan, namelijk om 5 voor half zeven voor het hostel staan. We gingen namelijk naar Brookhaven National Laboratory (BNL), ergens in het midden van Long Island, en dat deden we met de auto omdat er geen goede ov verbinding is. Tot onze verbazing en verwondering kregen we een gigantische rode SUV, die Hugo met plezier bestuurde. De andere helft van de groep zat in een kleine Nissan, bestuurd door Rob. Na een avontuurlijke route kris kras door New York en een iets minder interessante route over Long Island, waar sommigen nog wat bijgeslapen hebben, kwamen we aan bij een legerbasis. BNL is namelijk gebouwd op een voormalige legerbasis en dat was nog wel te zien. We moesten eerst langs een politiepost voordat we het terrein op konden. Daar aangekomen kregen we een introductiepraatje over wat ze daar allemaal doen, in een mooi zaaltje met chille directeurstoelen en gouden tafels. Ook moesten we een contractje ondertekenen voor de beveiliging. Daarna werden we door twee mensen over het terrein begeleid, door een grappig mannetje met een geel hesje en een wat oudere, bebaarde fysicus. Ten eerste gingen we naar het net nieuwe Nanomaterials lab, waar we een hoeveelheid dure microscopen te zien kregen en werd verteld dat het ook verhuurd werd aan bedrijven die daar gebruik konden maken van de faciliteiten. Daarna gingen we naar de overkant waar de NSLS I was. Dit is een Synchrotron Light Source, waar men met versnelde elektronen elektromagnetische straling (licht) produceert en dat gebruikt voor het onderzoeken van materialen: van eiwitten tot heup protheses en computer chips.  We kwamen daar eerst aan in een soort mini lobby. Waar men uit kon kijken op de kleinste elektronenversneller ring, waar ook de experimenten om heen stonden. Daar stond ook een bordje met “Don’t feed the scientists”. Toen kwam er iemand van de U.S. Department of Commerce die hier samenwerkte met de U.S. Department of Energy. Hij vertelde wat over de organisatie en de bouw van de daarnaast gelegen nieuwe NSLS II, wat een zelfde soort instrument is wat 10.000 keer de intensiteit van de vorige zal produceren. Daarna gingen we de kleine ring bekijken en legde daar het een en ander uit over de experimenten. Tussen al de indrukwekkende instrumenten waren knuffels van Pino en Elmo gestopt. Hierna konden we lunchen, waar we naar toe gingen met de auto en duidelijk werd dat iedereen daar op het terrein met de auto ging lunchen in de cafetaria op het terrein. Het aanbod was uitgebreid en we hebben daar ook goed gebruik van gemaakt. Na de lunch gingen we naar STAR, een van de 4 detectoren van de RHIC (Relativistic Heavy Ion Collider),  een deeltjesversneller zoals in CERN, maar dan iets kleiner. In de detector botsen de twee deeltjesbundels en word gemeten wat er uit de botsing komt. Helaas was er tijdens ons bezoek een experiment aan de gang, waardoor we de detector zelf niet te zien kregen. Deze was vanwege de straling die daarbij vrijkomt afgeschermd met een dikke muur. Wel konden we aan de muur zien hoe groot de detector zelf was, wat best indrukwekkend was aangezien hij meer dan 10 meter breed en hoog is. Bij die muur kregen we wat uitleg over de experimenten van een natuurkundige die er al meer dan 20 jaar werkte, maar helaas was dit niet zo goed te verstaan omdat er nogal veel lawaai was door het experiment. Daarna mochten we even in de controlekamer van de detector rondkijken. Er was niet heel veel te zien, alleen veel computers, maar het was wel vet dat we er zomaar in mochten. Na dit reden we naar een obscuur gebouwtje waar men allerlei natuurkundig onderzoek deden. We bekeken eerst een 15 jaar oude grote elektronenmicroscoop, waar men liet zien wat men daarmee kon. Toen lieten ze wat hoog temperatuur supergeleidende materialen zien, die er uit zagen als simpele metalen plaatjes. Ze zijn dan ook eigenlijk alleen interessant bij zeer koude temperaturen. Daarna gingen we naar een ander experiment. De Molecular Beam Epitaxy, wat uitgelegd werd door een moeilijk verstaanbare, met zwaar Aziatisch accent pratende fysicus, waardoor het niet echt duidelijk werd wat het was, maar vermoeidheid door voorgaande dagen had ook enig effect op  het concentratievermogen. Hierbij was het programma bij Brookhaven afgelopen en gingen we weer op weg naar New York. Onderweg (zowel de heen als de terugweg) konden we handig gebruikmaken van de carpool lane, waar in de drukke spits niemand op reed (Amerikanen rijden blijkbaar allemaal alleen). Na een interessante kijk op de buitenwijken van New York (met name Queens) kwamen we weer bij het verhuurbedrijf aan en konden we weer naar het hostel.

Wiskunde

Wiskunde kon iets langer uitslapen en is naar de City University of New York gegaan. Daar kregen ze eerst een saai praatje van twee studenten en een rondleiding door een gebouw waar elke verdieping precies hetzelfde eruitzag. Daarna konden ze een college over algebraïsche topologie bijwonen, maar het was vrij lastig en veel mensen hadden de voorkennis niet, dus de meesten zijn na de eerste helft weggegaan. Deze groep is tijdens de tweede helft nog met die 2 studenten naar een hangplek gegaan waar ze heel veel blackboards en whiteboards hadden. Daar hebben ze nog een wiskundig probleem bedacht en samen met de studenten opgelost. Dat was het einde van het programma, maar ze hebben eerst nog met z’n allen de New York public library bezocht, de grootste bibliotheek van Amerika. Hierna is iedereen in groepjes hun eigen weg gegaan.

Informatica en Informatiekunde

De informatici en informatiekundigen begonnen hun dag op Colombia University, op loopafstand van het hostel en kregen daar een kijkje in het Graphics and Userinterface lab. Waar men demonstraties kreeg van augmented reality. Een voorbeeld is dat men met een 3d bril op een balletje kon projecteren op een plaat die men vast had en die reageert op hoe je de plaat vasthoudt.  Wat over het algemeen men erg gaaf vond. Hierna hadden ze vrij van 12 tot 15 uur. Sommigen gingen naar het Museum of Modern Art, anderen lunchen en naar het hostel. Daarna had men afgesproken op bij NYU (New York University) in het zuiden van Manhattan. Dit programma was door Ad (een van de meegaande leraren) geregeld. Hier ging men naar een lab waar men aan motion capture en gezichtherkenning werkt.  De demonstratie van de gezichtsherkenning ging een beetje stroef. De gezichtherkenning werkte niet helemaal vlekkeloos. Maar men vond het zeker interessant. Hierna was het programma afgelopen en ging men weer naar het hostel.

’s Avonds kwamen we weer met zijn allen bij elkaar om ons laatste avondmaal op kosten van de commissie te nuttigen in een Ierse pub niet ver van het hostel. De commissie is uitvoerig bedankt voor de goede organisatie van de reis. We hadden de afgelopen dagen voor elk commissielid 8 ansichtkaarten beschreven door 4 mensen per kaart waarin we ze bedankten. Ook kregen ze nog een koffiebeker als cadeautje. Ook de ehbo’ers en docenten werden nog bedankt. Na het eten bleven veel mensen nog een beetje hangen en langzaam ging iedereen naar het hostel.  We zijn niet met zijn allen uitgegaan omdat dit lastig is met mensen die nog geen  21 zijn, wel is er nog een feestje gehouden in de keuken van het hostel. Een aantal mensen hadden vodka en smirnoff ice gekocht en toen iedereen aardig wat op had is er nog Wannabe van de Spice Girls gezongen, wat iedereen nog verbazingwekkend goed kende.

Daarna was het tijd voor de laatste nacht in het hostel, schijnbaar met veel gesnurk.

Maarten en Aron

Geplaatst in Announcement | Een reactie plaatsen

Dag 12 – 22 maart

NYU-Poly

Zo rond half negen vertrok de groep A-Eskwadraters met de metro richting het Polytechnic Institute of New York University, dat aan de oostelijke kant van East river, in Brooklyn ligt.

Het Polytechnic Institute of New York University (dat we hierna gewoon NYU-Poly zullen noemen, omdat dat wat sneller typt) is een school die zich voornamelijk specialiseert in natuurwetenschappelijke en technische studies. Ze zien zichzelf als ‘very cool geeks’ en hechten vooral waarde aan ‘i²e’: invention, innovation en entrepeneurship. Volgens velen was het te vergelijken met technische universiteiten in Nederland.

NYU-Poly bood naar onze mening een van de beter gevulde programma’s aan. Onder het genot van een door NYU-Poly aangeboden ontbijt konden we luisteren naar drie sprekers, Barbara Hall, JeanCarlo Bonilla en Heather Fomin, die korte praatjes hielden over onderwerpen als NYU-Poly en ‘Microsoft Chrome’.

Daarna kwam een praatje van Kurt Becker, die het belang van communiceren met verschillende mensen onderstreepte en uitlegde wat de sterke punten van NYU-Poly waren. De laatste spreker voor de middagpauze was Erich Kunhardt, die gretig gebruikmaakte van zijn tekenbord om de verschillende financiële, sociale en intellectuele vormen van ROI’s (return-on-investments) uiteen te zetten voor het volgen van een universitaire studie. Dit waren volgens hem de 3 factoren waarmee het mogelijk was om een universiteit te vinden die aansluit bij je wensen.

In de middagpauze werd ons wederom dermate veel en goed eten aangeboden, dat we kunnen zeggen dat voer ook een van de specialiteiten van NYU-Poly is. Een stuk of tien verschillen broodjes, salades, verse koekjes, goed geregeld.

Na de middagpauze kregen we een opsomming van de elementen van het Computer Science programma. Het was helaas niet meer dan dat, dus langzaamaan begonnen wat mensen in slaap te vallen.

Gelukkig mochten we na dit praatje een stukje lopen. We gingen naar een Computer Science laboratorium waar we drie korte presentaties van medewerkers en studenten kregen. Er werd gepresenteerd hoe het laboratorium virtuele machines gebruikte om hack aanvallen te simuleren. Dit was goed uitgelegd, maar het zag er wel uit als abracadabra. Toen een klassieke hacknerd nog wat code liet zien om een ‘buffer-overflow’ te creëren moesten de meesten toch wel afhaken. Als afsluiting van deze presentaties kregen we nog een uitleg over hardware trust issues. Dit houdt in dat een fabrikant de leverancier moet kunnen vertrouwen, want hij zou bijvoorbeeld een mechanische in kunnen bouwen dat wachtwoorden op een laptop achterhaald. Het is dus verstandig om er bij stil te staan wat je allemaal doet met je hardware.

En toen kwam het academisch hoogtepunt van de dag: we kregen de opdracht om van hout, tape en nylon een zo sterk en licht mogelijke brug te maken. We waren niet vies van een wedstrijdje, dus gingen in groepjes van 2 of 3 man/vrouw bouwen. Er kwamen prachtige creaties uit, waarvan sommige zowaar nog erg sterk waren. Wie nou de winnaar was, was niet helemaal duidelijk, omdat de testen in verschillende kamers werden uitgevoerd.

Top of the Rock

Het hoogtepunt van de dag was toch wel de Top of the Rock, een heel saai observatiedek op het dak van een net zo saai gebouw. Het uitzicht was echter spectaculair. Voor we het gebouw binnen gingen wilden we nog een groepsfoto maken voor een standbeeld van Atlas. Met een groep van 40 mensen pas je er helaas niet voor, dus moest de helft er maar op klimmen. Dit vond oom agent echter niet goed en we kregen al gauw een ‘Come down, come down!’ te horen. Uiteindelijk hebben we toch maar voor een grondfoto gekozen.

We kwamen op de top van het Rockefeller Centre aan toen het net begon te schemeren en zagen heel New York de donkere avond in gaan. Het uitzicht valt het beste te omschrijven als een typische IKEA-poster of desktop-achtergrond, het is ongelofelijk mooi. We kunnen hier proberen op te noemen wat we allemaal zagen, maar waarschijnlijk zeggen de foto’s wat meer.

Na enkele uurtjes waren we het uitzicht nog niet zat, maar begon het toch koud te worden op de 69e verdieping. We zijn toen nog even wezen souvenir-shoppen, om vervolgens naar het hostel te gaan. Hier was iedereen in een zeer gezellig humeur, dus het zou nog een lange nacht worden…

De ochtend daarna was daar het bewijs van, maar het is aan onze opvolgers om daarover te schrijven!

Chun, Remco & Timo

Geplaatst in New York | Een reactie plaatsen

Coffee and bagels…

Naast alle dagverslagen wil de reiscommissie natuurlijk ook een keer het hoogste woord hebben :D . Want niet alleen de deelnemers hebben wat te zeggen, ook wij willen even kwijt hoe ontzettend tof we deze reis vinden. Als commissie ervaar je de reis natuurlijk net wat anders. Wij hebben helaas geen mensen waar we hersenloos achteraan kunnen waggelen, dus hebben we alles voor de reis al nauwkeurig uitgezocht. In het begin dachten veel deelnemers dat ze ook op de vrije momenten achter de commissie aan konden lopen. De commissie vond dit een minder goed plan, dus zorgden de commissieleden ervoor dat zij in hun vrije momenten achter de deelnemers aan kunnen lopen.

Ondanks dat sommige commissieleden de reisblues hebben omdat de reis bijna is afgelopen, konden wij  vannacht al vol trots bovenop Rockefeller Center staan en terug kijken op een tot nu toe geslaagde reis.

De reisquotes zijn zich ook al aan het opstapelen, hier volgt een selectie:

Rob: “Misschien moeten we de machinist… nee de piloot… nee de,,, hoe heet zo’n ding op een schip.?”

Michelle tegen Peter terwijl zijn tafel onder het gesmolten ijs ligt: “Ja ik wilde al zeggen dat er een gat in je ijsje zat maar ik dacht ik wacht even.”

Rick: “Ik faal”
Peter: “Dat zeiden we 5 minuten geleden ook al”

Niet alleen de verbale dingen zijn af en toe hilarisch. Ook sommige acties kunnen niet weggelaten worden uit deze blog. Zo is Cindy ons dagelijks vermaak als ze op haar bed moet klimmen. (het zijn stapelbedden en ze slaapt boven). Zelfs het afdalen lijkt bij haar af en toe wat moeizaam te gaan. Ook Peter had wat moeilijkheden om met zijn slaperige kop zijn bed uit te springen. Hij vond het namelijk nodig om de kast mee te trekken zodat deze bijna op het hoofd van Rob terecht kwam. Een ander punt is de wekker van Ines, iedereen wordt namelijk wakker van de herrie, behalve Ines zelf. Gelukkig biedt Peter zijn wekker een uitkomst, want het geluid van kuikens maakt toch iedereen vrolijk :D .

Omdat ook wij er morgen weer vroeg uit moeten op de deelnemers te briefen sluiten we de blog af met een mooie foto :) .

De reiscommissie op Rockefeller Center

Geplaatst in Announcement | 1 reactie

Dag 11

Vandaag ging de wekker weer relatief vroeg (- vooral voor de diehards die de avond ervoor nog te vergeefs uit waren gegaan) want er moest om 8:15 verzameld worden. Informatiekunde had een afzonderlijk programma (daarmee mochten ze ook een half uur later verzamelen, de geluksvogels) op het Stevens Institute; een instituut met specialisaties in beveiligde netwerken, system engineering en nanotechnologie. De ochtend was voor wiskunde, natuurkunde en informatica gepland in het Courant Institute; het onderdeel van de New York University verantwoordelijk voor de departementen van wiskunde en informatica.

Zodra we buiten stonden om te vertrekken, kwamen we al snel tot de conclusie dat waar ter wereld je ook bent, maandagochtenden altijd zuigen; acht uur ‘s morgens, mistig, ijskoud, donker én het regende pijpenstelen. Jep, zélfs in New York ontkom je er niet aan.

Het Courant Institute bevind zich in Lower Manhattan.Toen we er na een natte reis eenmaal aankwamen en naar binnen konden, werden we ook nog eens verrast door een spontane sneeuwbui. Jazeker, na de verschroeiende hitte van vrijdag, de ijzige koude van zaterdag en de bakken regen en mist van vandaag, is de enige weeromstandigheid die we nu nog niet gehad hebben hagel. We hopen dat niet meer tegen te komen hier in New York.

Op het Courant Institute werden we ontvangen door professor Cappelle; een ‘American-size’, grijzende man, inclusief baret. Na een heerlijk ontbijt, verzorgd door de universiteit, kregen we een viertal korte lezingen van een aantal gerenommeerde professoren. Hieraan vooraf ging een inleiding over het departement en haar geschiedenis, wat werd opgevolgd met 1 van de 4 lezingen over hun onderzoek naar mesh simulaties. Dit project, in samenwerking met NASA, is bedoeld om bijvoorbeeld de gevolgen van een tsunami te berekenen. Vervolgens werd er een presentatie gegeven over “globel sea level change”, “fast algorithms and computational physics” en tenslotte “computation of blood flow within three dimensional images of the heart”. Erg brede, vaak praktische, maar vooral interessant onderwerpen (voor het meerendeel). Een aantal anderen onder ons hadden na alle zeer vermoeiende dagen moeite om het te kunnen volgen en daarbij hun ogen open te houden (lees o.a. Marten). Gelukkig waren sommige mede-studenten bereid om zo nu en dan een por uit te delen zodat men tenminste wakker bleef.

Deze lezingen werden vervolgend met een uitgebreide lunch verzorgd door het Courant Institute. Tijdens de lunch was het belangrijkste gespreksonderwerp het A-Eskwadraatgetal. Na de lunch werd informatica afgesplitst van natuurkunde + wiskunde.
Informatica ging naar het ITP (http://itp.nyu.edu/itp/). Dit is Tisch School of the Arts. ITP kun je in Nederland vergelijken met een hogeschool voor de kunsten. Op ITP werden wij ontvangen door Tom Igoe, een van de oprichters van het Arduino platform (http://www.arduino.cc/). Tom gaf ons een rondleiding over de (toch wel aparte) school. We kregen het idee dat we terecht kwamen in een middelbare school technieklokaal, alleen dan ook gemixt met wat elektronica. Daarnaast was het niveau natuurlijk wel wat hoger dan op het middelbaar onderwijs. Alle gangen/paden/hoeken stonden vol met projecten, waarvan sommige ook nog lopende waren. Hij liet ons ook hun “shop” zien. Dit was een werkplaats waar men kon solderen, knutselen, zagen enzovoort.

Na de rondleiding gingen we praten met studenten. Ook werden er presentaties over en weer gegeven. Hun presentaties gingen vooral over persoonlijke projecten. Een dame liet er een aantal zien vanaf haar portfolio website (haar portfolio is te vinden http://www.adimarom.com/ , hier staan best interessante projecten op, waaronder zeer aparte schoenen). Verder kregen we er nog een aantal presentaties/projecten te zien, waaronder een “monkey-tracking-device” en een gaaf project over projecteren op ballonnen (te vinden op http://www.runemadsen.com/). Van onze kant werd gepresenteerd door Rick (over Utrecht stad/universiteit), Christian en Marten (over Physical Computing op de UU en ons softwareproject) en Ad (over Datamining). Hierna waren de informatici vrij.

Terugkomend op de andere studies. Het informatiekunde programma ging naar het Stevens Institute in New Jersey, op een private land van de Stevens family. Informatiekunde had het bij dit prestigieuze instituut zeer naar hun zin, inclusief een goed ontbijt en lunch, zover we de verhalen mochten geloven. Onder andere Donald Lombardi Tal Ben-Zvi hielden een praatje, waarbij de laatste ook een rondleiding gaf. Ook hebben ze wat fraternity houses (Amerikaanse studentenvereniging) bekeken wat men zeer gaaf vond!
Natuurkunde en Wiskunde hadden s’middags (toen informatica naar ITP ging) een cool programma over lasers, wat volgens de verhalen ook zeer interessant was. Een aantal hebben daarna nog het mathlab of een wiskunde colloquium bezocht.

Na ons informatica programma ging Christian s’avonds samen met Dafne, Hasse, Lianne en Julian naar de opera Queen of Spades van Tchaikovsky in het Metropolitan Opera house. Marten ging samen met Michelle, Rick, Iris, Maarten en Nick naar een soulfood restaurant in Harlem die Michelle gevonden had in de lonely planet. Hier hebben we lekker, en niet te duur gegeten, alleen waren we er nog steeds niet achter wat soulfood nou echt inhield. Daarna gingen wij naar het hostel om daar gezellig te praten en daarna te gaan slapen.

Veel groetjes vanuit New York,

Christian en Marten

Geplaatst in Announcement | Een reactie plaatsen

Dag 10

Vanochtend om zeven uur klonken in de hostelkamers alweer de eerste wekkers; met veel moeite sleepte het gros van de reisgangers zich in het netste wat ze bij elkaar gescharreld kregen om bij de Mount Neboh Capital Church de (vroege, vroege) ochtenddienst bij te wonen.

Met z’n dertigen zaten we helemaal achter in de kerk, waar we door de leadzangeres welkom werden onthaald voor de dienst. Deze mooie gelegenheid werd uiteraard aangegerepen om aan te tonen dat het woord van God over de hele wereld reikt, terwijl we daar zo mogelijk als de meest heidense groep ooit zaten. We wisten dan eigenlijk ook niet zo goed wat we moesten doen, en stonden maar gewoon op als iedereen opstond, zongen (vals) als iedereen (vals) zong, en baden wanneer iedereen bad (ogen dicht en snaveltjes toe!).

De gospelkerk was dan misschien niet zo uitbundig als je in de films ziet, maar hanteerde wel een casual relationship met de Lord. Niet alleen was God good, niet eens slechts great, maar zelfs awesome! De dienstleiders en het mannenkoor zongen uit volle borst mee met de jazzy liederen die in de boeken in elk kerkbankje te vinden waren. De toespraak van de preacher maakte maar al te duidelijk dat alle lijden van de kerkgangers kon worden overkomen met geloof in Jezus, of men nou financieël, fysiek of spiritueel in de problemen zat. Deze boodschap werd ontvangen met luid Amen! en Hallelujah! van de kerkgangers, en zo verliet iedereen weer geïnspireerd het gebedshuis die ochtend. De rest van de ochtend stond vrij in het programma, en dus vertrokken in alle windrichtingen groepjes studenten om nog wat cultuur op te snuiven.

Wij maakten van deze mogelijkheid gebruik om het American Museum of Natural History te bezoeken, waar we dankzij onze CityPass ook nog eens een door Whoopi Goldberg ingesproken planetariumshow mochten bezoeken. Het was voor sommigen wel lastig om de ogen open te houden terwijl we achterovergeleund naar een sterrenhemel staarden (wat ook niet overal lukte). Daarnaast kregen we niet veel te horen wat wij pientere studentjes niet al wisten, dus al met al wist Whoopi ons niet te boeien.

Het vervolg van het bezoek was echter wel de moeite waard; de tentoonstellingen omvatten onder anderen de vorming van de aarde, de verschillende volkeren van de wereld en opgezette dinosaurusresten. Er was dus voldoende imponerends te bezichtigen en in de korte tijd die we hadden hebben we daar ook ons best op gedaan, maar niet alles kwam nog even goed binnen. Gelukkig hoefden we daarna even niet meer na te denken, omdat we zouden gaan fietsen in Central Park!

Om half drie verzamelden we op Columbus Circle om met z’n allen over Broadway richting Times Square te wandelen. Ergens in een zijstraat kregen we huurfietsen in allerlei soorten, maten en kleuren aangereikt door de gezellige plaatselijke fietsenboer – en even onwennig als het weer was, werden we het verkeer rond Times Square ingestuurd. Met taxi’s overal en bijna onzichtbare borden besloten we het hele eind naar Central Park tegen de rijrichting in te fietsen, voordat we eindelijk een brede strook glad asfalt voor onszelf kregen.

Eenmaal in Central Park bleek dat we alleen concurrentie te duchten hadden van paardentaxi’s en hardlopers, dus namen we met onze oerhollandse fietsvaardigheden zonder helm heel het park in beslag. Een paar zonderlingen deelden zelfs een tandem en moesten in het heuvelachtige landschap afstappen om de Great Hill te trotseren. Hier en daar kwam een ketting vast te zitten of werd een helling iets te snel afgeroetsjt, maar gelukkig raakte er niemand gewond. De tocht heeft een paar hele mooie filmpjes en foto’s opgeleverd, dus kijk daar maar naar uit de komende weken!

Uiteindelijk, om kwart voor zes, stonden we met z’n allen weer bij de fietsenboer, die zo verstandig was om ook een hypergezonde smoothiebar in z’n pand te houden. Toen iedereen nog van z’n vitamientjes aan het genieten was, kregen we te horen dat we weer vrijgelaten werden, en morgen weer vroeg uit de veren moesten. Dat weerhield ons er niet van om af te reizen naar Little Italy voor de broodnodige variatie in ons eetpatroon!

Na de inmiddels routine geworden veel te lange metrorit en wandeling door Chinatown belandden we in een klein Italiaans eettentje, waar de inrichting mooi was en de bediening klunzig maar behulpzaam. Pizza stond verrassend genoeg niet op het menu, maar we wisten ons te behelpen met grote borden smakelijke pasta. De rest van de avond bestond uit gezellig slap lullen, pitchers cola leegdrinken met zo’n elf lui (vanuit ons perspectief) en het moeizame terugwandelen naar de Subway waar we vandaan kwamen.

We kregen nog wel een hindernis op ons pad; de metro waar we in zaten besloot vrij arbitrair een zestal stations over te slaan, waaronder de onze. We moesten dus om thuis te komen nog even twaalf blocks door het pittoreske Harlem by night wandelen, wat dan geen pretje was, maar eigenlijk reuze meeviel ten opzichte van onze verwachtingen van allerhande straatschavuiten met kwade bedoelingen.

Bij het hostel aangekomen vielen er al een aantal mensen (voornamelijk reiscommissieleden) meteen uitgeput in hun bedje, terwijl de rest nog een beetje ging chillen op de kamer. Daar bevinden we ons nu, dus beschouwen we dit als het eind van onze dag! Bedankt voor het lezen en tot over een paar dagen terug in ons kouwe kikkerlandje!

Groetings,

Iris Renckens en Nick Roumimper

Geplaatst in Announcement | 1 reactie

Dag 9

Het begon 19 maart vroeg in de ochtend. We gingen naar het Empire State Building voor een geweldig uitzicht. We hadden geluk dat we niet in de rij hoefden te staan. Met onze City Pass konden we zo langs de rij lopen en kregen we zelfs gratis audio!! Toen gingen we met de lift naar de 80ste verdieping. De lift telde niet in iedere verdieping, maar slechts om de tien. Toen we aankwamen op de 80ste verdieping moest we in een andere lift om door te gaan naar de 86ste verdieping. Eenmaal aangekomen op het dak hadden we een geweldig uitzicht over de skyline van New York. Onze gratis audio kon ons op ieder hoekje wat vertellen over de gebouwen waar we op uitkeken. Ook ontdekte we dat in de zon staan best prettig is, aangezien er aan de andere kant van het gebouw een behoorlijke wind stond, brrrrr!!!! Na anderhalf uur waren onze handen erafgevroren en besloten we naar beneden te gaan.

Daar verzamelden we om downtown te gaan, naar Lower Manhattan. Want hier speelden wij The Game. We moesten groepjes van 4/5/6 maken en kregen daarbij de opdracht alle belangrijke plaatsen van Manhattan te ontdekken. We kregen foto’s en moesten op dezelfde plek een zo orgineel mogelijke foto maken. Daarmee konden we punten verdienen. Woensdag wordt de uitslag bekent gemaakt! Meer punten konden verdient worden met het plaatsen van attributen op de foto. Zoals een Big Mac of een amerikaanse vlag.

Wij belandde in een groepje met Rob S., Iris en Maaike. We gingen eerst een route uitstippelen, om de kortste weg te bewandelen. Aangezien onze voeten het al heel zwaar hadden. We besloten eerst naar Ground Zero te gaan, daarna naar Wall Street. We moesten ook nog lang de tkts voor Broadway tickets!!!! Waar wel heel blij vanaf kwamen, want samen met Maaike hadden we tickets gescoord voor Cicagoooooooo! Jaja, wordt maar jaloers!

Al stuiterend vervolgden we onze weg naar de Brooklyn Bridge, waar we bijna verdwaalden op het NYPD terrein. Maar gelukkig vonden we de metro weer en gingen we naar Bowling Green, het puntje van Manhattan. Waar we onze laatste foto’s konden maken voor de wedstrijd. Ze zijn heel leuk geworden en vast en zeker later te bewonderen op de A-Eskwadraat site. Maar, of ze goed genoeg waren horen we dus pas woensdag…

Omdat Chicago al om 8 uur begon en het inmiddels al weer laat was, besloten we voor een snelle Amerikaanse hap te gaan; Mc Donalds op Times Square. Waar we geduldig wachtten tot we konden gaan. Een hamburger en een patat later hadden we nog een half uurtje niks te doen waarin Rob S besloot om maar even spontaan een tukje te doen.

Hier splitsten we in twee groepen, Iris en Rob S. besloten een filmpje te pakken, zij vonden de Broadway tickets te duur. Wij gingen samen met Maaike op pad richting Ambassador Theater voor een super awesome show. We hebben alle drie genoten en heel hard gelachen.

Nadat we terug waren in het hostel besloten Maaike en ik (Merle) nog met een groep uit te gaan. We gingen naar een 18+ party, gezien dat niet iedereen in de groep 21 was. Na lang zoeken hadden we de straat gevonden en werden we geconfronteerd met een te lange rij voor het feest, dus besloten we ergens anders een bar op te zoeken. Maar helaas werd er bij iedere bar om ID gevraagd en konden we dus niet gaan feesten. We besloten nog even naar Times square te gaan, om toch nog iets leuks te doen. Rond 2 uur kwamen we aan op Time Square en met uitzondering van de hoeveelheid taxi’s en grote auto’s was het zowat uitgestorven op de wandelpaden, een mooi contrast met overdag! Na lekkere hamburgers en mcflurry’s besloten we de metro terug te pakken om heerlijk naar bed te gaan. Mijn voeten konden deze rust best wel gebruiken!!

Knuffels vanuit de USA!

Merle en Judith.

Geplaatst in New York | Een reactie plaatsen

Dag 8

De eerste nacht in New York. Ondanks het zeer gehorige huis en het feit dat je met 8 of 12 man op een kamer slaapt bleek het merendeel van ons gezelschap prima geslapen te hebben. Een aantal enthousiastelingen had het plan opgevat te gaan joggen in Central Park. De wiskundigen begonnen hun vrijdag reeds vroeg; zij vertrokken om negen uur met de subway naar het City College New York, een niet-private universiteit ten noorden van ons hostel. Hierdoor was de kleine ontbijtruimte van het hostel al vroeg gevuld. In tegenstelling tot de universiteiten die we eerder hadden bezocht, is deze universiteit erg toegankelijk voor mensen uit alle sociale klassen, waardoor haar studenten van erg diverse etniciteiten zijn.

We werden warm verwelkomd door onze enigszins Nederlands sprekende contactpersoon aan de City College, een hoogleraar aan deze universiteit en een luxe buffet van bagels, donuts, croissants en… FRUIT! Vooral aan dat laatste hadden de meesten van ons wel behoefte na een week Amerika. (Wat niet wegneemt dat we ook hebben genoten van de andere lekkernijen die ons aan werden geboden.)

Nu onze fysieke honger gestild was, werd ook onze intellectuele honger gestild met maar liefst vijf achtereenvolgende lezingen van diverse hoogleraren van het City College. Iedere lezing duurde zo’n dertig minuten. De lezingen waren niet moeilijk te volgen en behandelden meestal een toepassing van wiskunde.

De eerste lezing had als onderwerp de speltheorie. Er werd ons een verhaal verteld over Joodse ‘wetten’ (of regels) die werden opgesteld tussen 100 en 300 AD. In deze regels werd onder andere vastgelegd hoe een eigendom moet worden verdeeld over verschillende bieders. Zo werd geschetst hoe het begrip van de nucleolus is ontdekt, wat een verdelingsmethode is bij dit soort problemen.

De tweede lezing was wat toegepaster dan de eerste en ging over het vinden van patronen in de signalen die onze hersenneuronen onderling naar elkaar versturen. Hier komt veel statistiek bij van te pas. Helaas werd ons hier niet het fijne van uitgelegd en ging de lezing meer over wat er reeds bekend is in de neurologie en wat voor soort patronen zouden kunnen worden aangetroffen (zoals het belang van de volgorde waarin signalen worden verstuurd, de sterkte ervan en gelijktijdigheid van meerdere signalen).

In de derde lezing ging de orator in op een meer abstract onderwerp, namelijk de zogenaamde Truchet tilings. Hierbij wordt het vlak gevuld met twee verschillende tegels, die elkaars gespiegelde zijn. Bij deze opvulling ontstaan in het vlak aaneengesloten krommen, waarvan de hoogleraar onderzocht wat de kans is dat ze gesloten zijn.

Na dit abstractere probleem kregen wij weer een praktisch probleem voorgesteld. Een wiskundige zette zijn onderzoek uiteen, wat ging over het dichtslibben van bloedvaten door ophoping van cholesterol. Hij ging uitgebreid in op de biologische mechanismen (biofysica) hierachter, maar kwam helaas niet aan de gebruikte wiskunde (met name statistiek) toe.

Tenslotte kwam de directeur van het masterprogramma van de City College ons een voordracht geven over het ‘3x + 1’-probleem (ook wel Collatz probleem). Deze heerlijk verstrooide professor deed een mogelijke aanpak van dit onopgeloste probleem voor en liet ons zien dat het te reduceren is tot een ander, uiteraard ook onopgelost, probleem.

Na iedere lezing was er de mogelijkheid om een gesprekje te voeren met de aanwezige professoren en studenten. Sommige van onze studenten bleven nog lunchen in de City College lunchroom, terwijl anderen direct naar Columbus Circle vertrokken om Manhattan te bezichtigen.

De niet-wiskundigen onder ons trokken hun eigen plan en splitsten zich op om verschillende bezienswaardigheden te bewonderen. Een aantal mensen bezocht het Museum of Modern Arts, waar, naast vrij abstracte kunst, ook schilderijen van Picasso, van Gogh en Mondriaan tentoongesteld waren. Een andere groep (waaronder ondergetekenden) deed de High Line aan: Een vervallen, bovengrondse spoorweg die omgebouwd was tot een voetbad en een mooi uitzicht bood over de straten van NYC.

Rond het middaguur struinden enkelen over Washington Square, alwaar Ad en Jan-Willem een potje schaak gespeeld hadden tegen een lokale schaakmeester om $2 per potje. 4 dollar lichter verlieten ze het plein.

Na deze gescheiden activiteiten werd de groep weer verenigd tijdens de Circle Line Cruise, een boottocht langs Manhattan waarbij ook het Vrijheidsbeeld werd aangedaan.

Na de boottocht trok ieder weer zijn eigen weg. Enkelen bezochten het Metropolitan Museum of Art. Velen kwamen per ongeluk of expres toch weer uit op het nog immer onwerkelijk ogende Times Square. ’s Avonds en ’s nachts bleef het nog lang onrustig in de straten van New York, ook omdat Maarten van V. de drankgrens van 21 jaar deze nacht overschreden had. Maarten, nog gefeliciteerd!

Opmerkingen en weetjes:

-          Metro in NY is gaaf en snel, dus ideaal (als het meezit)

-          Verkeerslichten worden bij voorkeur door voetgangers genegeerd, een traditie waar de gemiddelde a-eskwadrater zich snel aan aan heeft gepast. Als er dan al gestopt wordt voor aanstormende yellow caps en SUV’s, dan is dit midden op de straat.

-          Wisselgeld (in de vorm van muntjes) is irritant, je betaalt immers alles met briefjes. Inmiddels heeft dan ook vrijwel iedereen een portemonnee met een massa die een vrijwel exacte benadering is van die van JE MOEDER! een doorsnee reiskoffer.

Jan-Willem & Lars

Geplaatst in Announcement | Een reactie plaatsen

Dag 7

Na een ludieke laatste avond in Boston, en de nodige Grey Goose Wodka’s, is het geluid van de wekker om 5 uur ’s ochtends niet het meest favoriete geluid dat een mens kan horen. Gelukkig maakte de gedachte aan New York een hoop goed. Fris gedoucht, geschoren en met schone kleren (lees, zo snel mogelijk willekeurige kleding aangetrokken en zo laat mogelijk opstaan…) verzamelt het reisgezelschap zich om 6 uur voor de inmiddels vertrouwde Farrington Inn om de tot nu toe zeer geslaagde reis voort te zetten in the Big Apple.

Na een telronde en een briefing zet het gezelschap zich in beweging richting de T-line om ook die nog een laatste maal te gebruiken. Op de trein worden er nog meningen uitgewisseld met een gehandicapte man en zijn zeer intelligente vrouw (Ja, ze was echt intelligent, no joke). Hij weet ons te vertellen dat MacDonalds goed is voor ontbijt, Burger King voor lunch, en vervolgens een lekker steakhouse voor avondeten. Het houdt hem al jaren gezond! Fast-food is dus zo slecht nog niet…

Na aankomst op de busterminal van Boston begeven we ons richting de Lucky Star bus die ons van Boston naar New York gaat brengen. De busrit zelf verloopt relaxed. Bij instappen is men nog redelijk actief, maar na het instappen valt het grootste gedeelte van het reisgezelschap snel in slaap. Halverwege maakt de bus nog een korte stop bij de Burger King om vervolgens al snel de buitenwijken van de Big Apple binnen te rijden. Na korte tijd stopt de bus, en met een mooie achterwaartse file parkeer beweging komen we aan in New York, Chinatown, waar Cindy en Ines ons op staan te wachten.

Na een korte metro rit komen we aan bij het Hostel in de beruchte wijk Harlem. Het duurt niet lang voordat A-Eskwadraat zich hier heeft gesetteld, en al snel hebben we veel bekijks van de lokale bevolking. Omdat het hostel nog niet klaar is voor onze aankomst maken we een korte tour richting de belangrijke plaatsen rondom het hostel, om vervolgens met z’n allen de kamers te betreden en in te richten.

Het uiteindelijke doel van de dag is om aanwezig te zijn bij de wereld beroemde St. Patrick’s Day Parade die (als zijnde ’s werelds grootste) ieder jaar in New York wordt gehouden. Een korte metro rit en hike te voet verder komen we daar dan ook aan. De parade zelf is een muzikaal spektakel waar veel bij wordt gedanst en gefeest.  Iedereen vermaakte zich prima bij de parade en kon genieten van ouderwets Iers feest. Na de parade is men vrij om te gaan en staan waar men wil.

Een selecte groep onder leiding van niemand minder dan Huub en Ad besluit richting Times Square te lopen om daar koffie te gaan halen. Dit loopt al snel uit in stoppen bij alle bijzonder dingen die worden gezien onderweg (zoals de M&M store). Eenmaal aangekomen op Times Square worden de nodige kiekjes geschoten en plaatjes vastgelegd. De volgende stap is eten, gezien dat het inmiddels al rond 7 uur is. Na een (te) lange wandeling langs verschillende blokken wolkenkrabbers wordt besloten om de metro te nemen richting Chinatown, om daar van de lokale Chinese cuisine gebruik te maken. Dit blijkt een goede zet te zijn. Na wat rondvragen door Ron en Roy komen we uit bij een vrij apart uitziende toko. Gelukkig blijkt het eten wel erg goed te zijn en vertrekken we na een lekkere Chinese maaltijd weer richting het hostel om de spullen te droppen en wederom terug te gaan om St. Patrick’s Day nog eens te vieren.

De metro ’s avonds richting downtown is een stuk minder gezellig als de metro richting downtown overdag. Gelukkig komen we zonder al te veel problemen aan daar waar St. Patrick’s Day gevierd wordt. Het is echter nog een vrij groot probleem geweest om een goede bar/club te vinden om de sfeer te proeven. Uiteindelijk is het wel gelukt en komen we uit bij een leuk tentje, een club met twee verdiepingen. Na enkele drankjes en wat encounters met de lokale dronken Ieren (wat nog lastig was door de harde herrie), en het aanschouwen van een stel zoenende dames, vertrekken we voldaan richting het Hostel. De metro die we nemen is metro D, waardoor we nog een tijdje moeten lopen. Harlem zelf valt op zich wel mee in het donker, zolang er maar normaal wordt gedaan tegen de lokale hangnegers. Vriendelijk knikken en niets zeggen en je komt een heel eind! Daar eenmaal aangekomen wordt snel het piepende stapelbed opgezocht om in slaap te vallen en voor te bereiden op weer een nieuwe dag in Amerika.

Ron & Jasper

Geplaatst in Daily Report, New York | 1 reactie

Dag 6 – 16 maart

Vandaag brachten we vrijwel de hele dag op universiteiten door.  We werden opgesplitst: Informatica en informatiekundestudenten gingen naar North Eastern University en de Wiskunde- en Natuurkundestudenten gingen ’s ochtends naar een lab op Harvard en ’s middags naar het Chandra control centre.

Northeastern University

In de stromende regen vertrokken we met de tram naar Northeastern University, dat gelukkig midden in Boston ligt zodat we niet ver hoefden te reizen. Op de campus aangekomen was het helaas niet meteen duidelijk waar we precies heen moesten, waardoor de ongelukkigen onder ons zonder paraplu behoorlijk doorweekt waren toen we aankwamen in het prachtige Computer and Information Science gebouw.  Aldaar werden we erg hartelijk verwelkomd door een lief vrouwtje (Doreen, van studentenzaken) wat ons van alles vertelde over de universiteit.  Hierna werden we naar een lezing door een student over JavaScript gebracht. Dit was een wekelijks georganiseerde extra lezing, dus werd er pizza en frisdrank geserveerd.

Hierna had Doreen twee informaticastudenten en een informatiekundestudent geregeld om mee te kletsen over het universiteitsleven hier en bij ons in Utrecht.  Dat was zo gezellig dat we helemaal te laat waren voor de officiële rondleiding die we zouden krijgen. Gelukkig waren de studenten zo enthousiast dat ze zelf wel een rondleiding wilde verzorgen.  Inmiddels regende het niet (echt) meer, dus we hebben een groot deel van de nieuwe, groene campus kunnen bekijken. We sloten af met een college van een eerstejaars programmeervak. Het was interessant om te zien hoe ze daar leren programmeren: in Utrecht beginnen we, zoals op de meeste universiteiten, met programmeren in een object-georienteerde taal. Aan het eind van ons eerste jaar komt daar het vak Functioneel programmeren bij, in de taal Haskell, dat door veel studenten als lastig wordt gezien. Op Northeastern beginnen ze juist met leren programmeren in een functionele taal, “omdat het zo makkelijk is”. Het is inderdaad ook een stuk makkelijker dan in Haskell, omdat zij een systeem van programmeertalen hebben (gebaseerd op Scheme) dat oploopt in moeilijkheid en vrijheid. Pas als ze het functionele programmeren helemaal onder de  knie hebben, beginnen ze met object-georienteerd programmeren. Het viel ons op dat het tempo niet zo hoog lag, in ieder geval een stuk lager dan bij Functioneel programmeren bij ons.

Informatica- en informatiekunde studenten die van Northeastern University afkomen zijn erg succesvol. Dat heeft met name te maken met hun curriculum (van vijf jaar voor de bachelor) waarin de studenten drie keer een semester lang gaan werken bij een bedrijf. Bij deze bedrijven zitten grote namen als Amazon en Google. De helft van de studenten krijgt bij het bedrijf van hun stage al een baan aangeboden, en de rest heeft natuurlijk ook meteen al een lading werkervaring op hun cv staan.

Verder leek het studeren op Northeastern een stuk meer vergelijkbaar met in Utrecht dan op MIT en Harvard. Bij informatiekunde bleken er toch wel grote verschillen te zijn: informatiekunde studenten op Northeastern moeten wel echt goed kunnen programmeren, de studie ligt daar veel dichter bij informatica.

Toen we klaar waren met ons programma op Northeastern University vroegen we aan een van onze Amerikaanse studenten  waar we het beste konden dineren. Hij raadde de Cheesecake Factory aan, “voor de echte Amerikaanse porties”.  Daar zijn we dus maar heen gegaan, en het eten was niet alleen veel maar ook erg lekker. Helaas hadden we toen niet erg veel ruimte in onze maag over voor Cheesecake. We zijn vervolgens snel naar het hostel gegaan om onze koffer in te pakken en vroeg te gaan slapen, om de volgende dag vroeg op te staan voor New York!

Harvard Lab

Na een enerverende busreis en een kort wandelingetje over de campus komen we aan bij het Science Lab van Harvard. Bijna alle gebouwen op Harvard zijn gebouwd met rode bakstenen en hebben dezelfde bouwstijl, maar het Science Lab is een geval apart. Alsof je het BBL in de binnenstad plaatst naast de gebouwen van de Universiteit Utrecht daar.

Het Science Lab is een heel nieuw gebouw en dat is ook te merken. Bijna alles is nieuw, nog niet alles is ingericht en de laboratoria zijn nog schoon. De labs zijn zo ingericht dat ze niet elke vijf à tien jaar moeten renoveren omdat de eisen van de labs niet meer voldoen aan de ontwikkelingen die de wetenschap heeft doorgemaakt.  De labtafels staan op wielen en de elektriciteit komt uit het plafond  zodat er onbeperkt kan worden geschoven met de tafels.

Het onderzoek dat er gedaan wordt is erg toegepast. Ze laten andere mensen (de theoretici) puzzelen met de formules en zij doen het “leuke” gedeelte van het onderzoek; als de uitkomst niet is zoals jij wilt, dan verander je wat aan de beginvoorwaarden en run je het experiment nog een keer.
Eén van de onderzoeken die gedaan werden, was gebaseerd op emulsies. Het ging niet over de emulsies zoals wij ze kennen met bolletjes olie in water (of water in olie), maar over lucht in olie in water (en dan nog in olie en in water) en ze zijn dan de hele dag bezig met het maken van de perfecte bolletjes. Een andere onderzoeker probeerde zelfs om bacteriën te laten groeien in de deze bolletjes.
Bij de andere onderzoeken op deze afdeling werd veel gebruik gemaakt van lasers en nog andere onderzoeken waren vooral chemisch onderzoek.
Nadat we de hele afdeling gezien hadden mochten we de “Clean room” nog bekijken. In deze ruimte wordt gewerkt met materialen en apparatuur die niet mogen worden blootgesteld aan licht en lucht. De mensen daar werken dus in ruimtepakken compleet met schoenen en mondkapje en ze werken met allemaal oranje/geel licht zodat de films en foto’s niet beschadigen.

’s Middags scheidden de wegen van Natuurkunde en Wiskunde. Er was te weinig ruimte voor de twee studies in het X-ray Lab, zodat alleen de Natuurkundigen naar binnen mochten.
De wiskundigen waren in principe vrij, maar toch ging bijna iedereen terug naar MIT voor een college. Met behulp van Debbie konden we uiteindelijk naar een college Real Analysis. Een soort inleiding analyse voor niet-wiskundigen. Niet heel moelijk, goed te volgen en een leuke docent die wel contact had met de zaal, dit in tegenstelling tot het college twee dagen eerder.
 Zo kwamen we erachter dat niet alle wiskundigen op MIT nerd  of autist zijn…

Na een kort wandelingetje door veel gebouwen van MIT terug naar de metrohalte waar we hadden afgesproken, liepen we door naar het Chandra Control Centre.
In dit centrum wordt de satelliet Chandra bestuurd. We werden in twee groepen verdeeld en de ene groep ging eerst bij het echte centrum kijken en de andere groep kreeg een college/presentatie  over het enthousiast maken van high school kids en andere mensen die niets hebben met wetenschap.

In het Chandra Control Centre kregen we eerst een korte introductie over de sterren en over de satelliet. Aan de hand van de foto’s aan de muren daar werd verteld hoe de Chandra foto’s maakt, waarvan ze foto’s maakt en hoe ze gemaakt is. Hierna gingen we naar de “oefenkamer”. In deze kamer worden van allerlei dingen met betrekking tot de Chandra getest. De programma’s voor bepaalde observaties, maar ook de systemen.
En toen kwam eindelijk het echte werk. We mochten de control-kamer binnen lopen. Dé kamer waar vandaan alles wordt geregeld en die op een goede (eigenlijk slechte dag, want dan is er van alles fout) helemaal vol zit met technici,monteurs en programmeurs.

Na deze rondleiding kwamen werden de groepen gewisseld en kregen wij de presentatie over de toegankelijkheid van wetenschap.  Dit klinkt erg saai, maar mede door onze veel te enthousiaste host (“Science is fun” *jump* “and math of couse too”) werd er een leuke draai aan gegeven.
Het project probeert van allerlei mensen en kinderen in contact te brengen met de wetenschap en de wetenschap naar de mensen toe te brengen, zodat Henk en Ingrid ook weten wat er met hun belastinggeld gebeurd.
De interns (aka slaven) en medewerkers proberen met maquettes (“you’re a star and the marbles are your light, so let your light shine!!”, dit is dus het startschot voor verantwoord knikkers gooien in plastic bekertjes en daarna Valkuil spelen)

Na twee uur was ook het avontuur in het Chandra Control Centre over en kregen we nog een informatiemap mee naar huis en ging bijna iedereen naar het hostel om te eten, de laatste inkopen te doen en om natuurlijk alles in te pakken.

Hasse en Dafne

Geplaatst in Boston, Daily Report | Reageren uitgeschakeld