Vanochtend om zeven uur klonken in de hostelkamers alweer de eerste wekkers; met veel moeite sleepte het gros van de reisgangers zich in het netste wat ze bij elkaar gescharreld kregen om bij de Mount Neboh Capital Church de (vroege, vroege) ochtenddienst bij te wonen.
Met z’n dertigen zaten we helemaal achter in de kerk, waar we door de leadzangeres welkom werden onthaald voor de dienst. Deze mooie gelegenheid werd uiteraard aangegerepen om aan te tonen dat het woord van God over de hele wereld reikt, terwijl we daar zo mogelijk als de meest heidense groep ooit zaten. We wisten dan eigenlijk ook niet zo goed wat we moesten doen, en stonden maar gewoon op als iedereen opstond, zongen (vals) als iedereen (vals) zong, en baden wanneer iedereen bad (ogen dicht en snaveltjes toe!).
De gospelkerk was dan misschien niet zo uitbundig als je in de films ziet, maar hanteerde wel een casual relationship met de Lord. Niet alleen was God good, niet eens slechts great, maar zelfs awesome! De dienstleiders en het mannenkoor zongen uit volle borst mee met de jazzy liederen die in de boeken in elk kerkbankje te vinden waren. De toespraak van de preacher maakte maar al te duidelijk dat alle lijden van de kerkgangers kon worden overkomen met geloof in Jezus, of men nou financieël, fysiek of spiritueel in de problemen zat. Deze boodschap werd ontvangen met luid Amen! en Hallelujah! van de kerkgangers, en zo verliet iedereen weer geïnspireerd het gebedshuis die ochtend. De rest van de ochtend stond vrij in het programma, en dus vertrokken in alle windrichtingen groepjes studenten om nog wat cultuur op te snuiven.
Wij maakten van deze mogelijkheid gebruik om het American Museum of Natural History te bezoeken, waar we dankzij onze CityPass ook nog eens een door Whoopi Goldberg ingesproken planetariumshow mochten bezoeken. Het was voor sommigen wel lastig om de ogen open te houden terwijl we achterovergeleund naar een sterrenhemel staarden (wat ook niet overal lukte). Daarnaast kregen we niet veel te horen wat wij pientere studentjes niet al wisten, dus al met al wist Whoopi ons niet te boeien.
Het vervolg van het bezoek was echter wel de moeite waard; de tentoonstellingen omvatten onder anderen de vorming van de aarde, de verschillende volkeren van de wereld en opgezette dinosaurusresten. Er was dus voldoende imponerends te bezichtigen en in de korte tijd die we hadden hebben we daar ook ons best op gedaan, maar niet alles kwam nog even goed binnen. Gelukkig hoefden we daarna even niet meer na te denken, omdat we zouden gaan fietsen in Central Park!
Om half drie verzamelden we op Columbus Circle om met z’n allen over Broadway richting Times Square te wandelen. Ergens in een zijstraat kregen we huurfietsen in allerlei soorten, maten en kleuren aangereikt door de gezellige plaatselijke fietsenboer – en even onwennig als het weer was, werden we het verkeer rond Times Square ingestuurd. Met taxi’s overal en bijna onzichtbare borden besloten we het hele eind naar Central Park tegen de rijrichting in te fietsen, voordat we eindelijk een brede strook glad asfalt voor onszelf kregen.
Eenmaal in Central Park bleek dat we alleen concurrentie te duchten hadden van paardentaxi’s en hardlopers, dus namen we met onze oerhollandse fietsvaardigheden zonder helm heel het park in beslag. Een paar zonderlingen deelden zelfs een tandem en moesten in het heuvelachtige landschap afstappen om de Great Hill te trotseren. Hier en daar kwam een ketting vast te zitten of werd een helling iets te snel afgeroetsjt, maar gelukkig raakte er niemand gewond. De tocht heeft een paar hele mooie filmpjes en foto’s opgeleverd, dus kijk daar maar naar uit de komende weken!
Uiteindelijk, om kwart voor zes, stonden we met z’n allen weer bij de fietsenboer, die zo verstandig was om ook een hypergezonde smoothiebar in z’n pand te houden. Toen iedereen nog van z’n vitamientjes aan het genieten was, kregen we te horen dat we weer vrijgelaten werden, en morgen weer vroeg uit de veren moesten. Dat weerhield ons er niet van om af te reizen naar Little Italy voor de broodnodige variatie in ons eetpatroon!
Na de inmiddels routine geworden veel te lange metrorit en wandeling door Chinatown belandden we in een klein Italiaans eettentje, waar de inrichting mooi was en de bediening klunzig maar behulpzaam. Pizza stond verrassend genoeg niet op het menu, maar we wisten ons te behelpen met grote borden smakelijke pasta. De rest van de avond bestond uit gezellig slap lullen, pitchers cola leegdrinken met zo’n elf lui (vanuit ons perspectief) en het moeizame terugwandelen naar de Subway waar we vandaan kwamen.
We kregen nog wel een hindernis op ons pad; de metro waar we in zaten besloot vrij arbitrair een zestal stations over te slaan, waaronder de onze. We moesten dus om thuis te komen nog even twaalf blocks door het pittoreske Harlem by night wandelen, wat dan geen pretje was, maar eigenlijk reuze meeviel ten opzichte van onze verwachtingen van allerhande straatschavuiten met kwade bedoelingen.
Bij het hostel aangekomen vielen er al een aantal mensen (voornamelijk reiscommissieleden) meteen uitgeput in hun bedje, terwijl de rest nog een beetje ging chillen op de kamer. Daar bevinden we ons nu, dus beschouwen we dit als het eind van onze dag! Bedankt voor het lezen en tot over een paar dagen terug in ons kouwe kikkerlandje!
Groetings,
Iris Renckens en Nick Roumimper
Kom maar op met die foto’s!
Was die fietsboer niet verbaast dat jullie zo goed konden fietsen? Of is hij al tijden Nederlanders gewend?