Dag 2

De eerste nacht verliep niet iedereen hetzelfde, ruwweg de helft heeft prima geslapen en de andere helft totaal niet. Bij ons op de kamer was het percentage van ‘slechtslapende’ misschien wel iets hoger, aangezien een bepaald persoon nogal snurkte (niet Rob S. hoor (a)). En toen het gesnurk eindelijk stopte werden we wel weer gewekt door de wekkerradio die blijkbaar standaard om 6 uur ’s morgens afgaat.  Veel slaap zat er dus niet in.

Maar goed, tijd voor het eerste ontbijt. Om kwart over 9 konden we in de kamer van de reiscommissie ons ontbijt halen. We waren erg benieuwd wat we zouden krijgen, want veel anders dan een donut of een muffin kon het volgens ons toch niet echt zijn, gegeven het aantal donutzaken per straat. We werden echter blij verrast toen bleek dat er verse broodjes en normaal beleg (lees ham en kaas) waren geregeld. Dit allen gehaald bij een Braziliaanse bakker in de buurt van het hostel, met wie de (voor alle betrokken partijen)  gunstige deal gesloten is  dat hij ook de rest van de week ons ontbijt levert.

Na het ontbijt was het meteen vertrekken met de metro naar onze eerste officiële bezichtiging in Amerika. Dit was het Bunker Hill Monument, een soort obelisk ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de slag om Bunker Hill (1775). Hier aangekomen werd er eerst even door iedereen gezongen voor Pepijn die vandaag de respectabele leeftijd van 20 jaar heeft bereikt. Gefeliciteerd dus! De reiscommissie beweerde een kadootje gekocht te hebben, maar was die ‘vergeten’ mee te nemen. Gelukkig bood een gratis verkregen welkomsttaart van onze Braziliaanse vriend uitkomst.  Deze taart zou, zo beweerde de commissie, speciaal voor Pepijn besteld zijn, al deed de tekst “welcome to America” op de taart iets anders vermoeden. Na het taart eten kregen we de kans om de obelisk te beklimmen en te genieten van het uitzicht over Boston. Het traplopen leverde naderhand echter veel geklaag over opkomende krampen en trillende knieen op. 294 treden is immers ook een hele prestatie voor de gemiddelde beta-student.

Na dit eerste monument zijn we te voet verdergegaan over het zogenaamde ‘Freedom Trail’. Dit is letterlijk een rode lijn door heel Boston langs allemaal historisch relevante plekken. We kwamen ondermeer langs het schip de U.S.S. Constitution, het oudste oorlogschip van de marine (1797). Na nog een stuk gezamenlijk gelopen te hebben, kregen we de mogelijkheid om ons eigen plan te trekken. Voor ons betekende dit dat we samen met Pepijn, Nick, Merle, Cindy, Judith, Iris en Roy het centrum van Boston zijn gaan verkennen om een beetje de sfeer van de stad te proeven.

Natuurlijk moesten de dames, tot grote ontsteltenis van de heren, bij de eerste de beste grote kledingzaak (in dit geval de h&m) naar binnen. Het waren echter de dames die uiteindelijk de heren naar buiten moesten slepen. De toon was gezet, het werd dus winkelen.

Na veel geslenter sloeg de hongerklop toe en werd het dus tijd voor een welverdiende versnapering.

De eerste hot dog in Amerika is dan nu ook een wapenfeit. Om de bijbehorende dorst te lessen zijn we in een Irish pub gaan zitten. Deze pub was al geheel versiert in de sfeer van St. Patricks Day (een aankomende feestdag die we uitgebreid gaan vieren in New York). Het was hier dan ook erg gezellig en we zijn hier dan ook gebleven voor het avondeten.

Na het eten zijn we weer richting het hostel vertrokken, een voet- en metroreis van ongeveer een uur. Het was ongeveer 21.00 uur toen we daar weer aankwamen. Hoewel er eerder op de dag nog ambitieuze plannen waren om ’s avonds nog wat te gaan drinken in een kroeg, bleek dit op dit moment iets te veel van het goede te zijn. Een combinatie van weinig slaap, ander ritme, veel lopen en het vooruitzicht van een aankomende korte nacht (zomertijd gaat in en de wekker gaat om 7.30) heeft ons doen besluiten dat het beter was het hostel niet meer te verlaten. We hadden  dan ook lekker de tijd om dit verslag te typen. De eerste volle dag in Boston is voorbij, straks oogjes dicht en snaveltjes toe. Op naar dag 3!

 Kusjes en knuffels,

 Maaike & Rob S.