De dag begon zoals die van gisteren met één verschil: Dit keer gingen we met z’n allen in één bus in plaats van ons op te splitsen in twee groepen. ‘Knus’ is misschien de beste omschrijving. Bij het MIT museum aangekomen hebben we nog lekker een kwartiertje in de zon gezeten tot het museum open ging. In het museum werd ons verteld dat het doel van t museum was om ‘the general public’ op de hoogte te stellen van wat MIT deed. Er waren tentoonstellingen over robotica, holografie, hedendaags onderzoek en ter ere van het 150 jaar bestaan van MIT ook een expositie over wat er in die tijd allemaal bereikt is. Dit was indrukwekkend om te zien, net als hoe de robotten gezichten en emoties konden herkennen en er met holografie heel realistische beelden geschapen weren.
’s Middags werden we bij Harvard rondgeleid door Donald, een PhD student in applied physics. Er werden door hem bijzondere parallellen getrokken tussen Harvard en Harry Potter, zoals het indelen van studenten in verschillende huizen die tegen elkaar strijden tijdens sportevenementen en de enorme dining hall van de eerstejaars. Daarnaast heeft ook Harvard een eeuwenlange geschiedenis die met de nodige tradities gepaard gaan, zoals dat je niet door de middelste poort van de “Johnson Gate” mag lopen totdat je afgestudeerd bent, omdat je anders nooit meer zult afstuderen. Natuurlijk kwamen we met de rondleiding ook langs het bekende beeld van John Harvard met de drie fouten die iedereen zou moeten kennen uit de film “The Social Network” (die velen van ons tijdens de vlucht nog gezien hadden). Voor degenen die het niet meer weten: Ten eerste is het helemaal geen beeld van Harvard, maar van een vriend van de beeldhouder, ten tweede werd de universiteit niet in 1638 maar in 1636 opgericht en ten derde was Harvard helemaal niet de oprichter van de universiteit, alleen een belangrijke geldschieter.
Na een paar vrije uren, waarin heerlijk van de zon genoten kon worden gingen we naar de lezing van Peter Shor over quantum encrypting. Hij was een prachtig enthousiaste man met wild grijs haar en een scheve snor die na 20 minuten helemaal onder de krijtstrepen zat. Na vijf minuten college werd hij onderbroken door de twee organiserende studenten van de lezing die met een stapel pizzadozen binnenkwamen, die voor het bord op een tafel zetten en de mededeling deden: “I don’t mean to interupt the lecture but the pizza is here and I would like to invite all of you to grab a piece and the lecture can continue in the mean time; Would you like a piece professor Shor?” Wij waren compleet gechoqueerd, maar kennelijk hoort het hier gewoon, net zoals laat binnenkomen en gewoon weer weggaan als het toch niet jouw ding is. Shor ging gewoon verder met zijn interessante lezing en we hebben allemaal lekker een stuk pizza gegeten.
’s Avonds zijn we met z’n allen gaan eten bij wat inmiddels onze stamkroeg in Boston was geworden, “The Common Ground”. Ad en Huub hebben ons op een rondje getrakteerd en er werd geprooste op een fantastische ervaring in Boston en dat New York maar net zo gaaf mag worden, iets wat ook de barman ons toewenste toen we als laatste t café verlieten om 1 uur.
Roy en Lianne
. Echt bijzonder is deze stad niet als je door de buitenwijken rijdt: “Het is net Kanaleneiland in het groot!”, aldus Cindy.
), documenten uitprinten en spullen pakken. Nog 2 dagen te gaan en dan gaat de grote groep.